5 عضو دائم شورای امنیت؛ یعنی امریکا و روسیه و چین و فرانسه و انگلستان و کشور ششم هم آ لمان است. کاترین اشتون هم که نماینده ی کشورهای عضو اتحادیه ی اروپا یعنی 22 کشور است. بنابر این ایران نه تنها با امریکا بلکه حتی با بی اهمیت ترین کشورهای اروپایی هم مذاکره میکند.
اما واقعیت این مذاکرات چیست؟
واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی یک رژیم سرسپرده و نوکر امریکا و انگلیس و روسیه و چین است و نقش چماق را برای 1+5 در منطقه بازی می کند، یعنی همان نقشی که رژیم پهلوی به عنوان ژاندارم منطقه برای امریکا بازی می کرد.
کشورهای غربی به اضافه ی روسیه و چین از رژیم جمهوری اسلامی برای سرکوب جنبش های مردمی در منطقه استفاده می کنند و این مذاکرات هم در پوشش مذاکرات هسته ای انجام می گیرد.
این را بدانید که در این مذاکرات درباره ی تنها چیزی که بحث نمی شود همان مسئله ی هسته ای ایران است. خواهید دید که ساعاتی پس از پایان نشست 1+5 با ایران، طرفین اعلام می کنند که این مذاکرات با شکست مواجه شده است؛ درست همانند مذاکرات قبلی!....
این مذاکرات برای بررسی تحولات منطقه و چگونگی به کنترل در آوردن بحران های منطقه ای با شرکت ایران و ترکیه صورت می گیرد.
اگر این مذاکرات درباره ی درباره ی مسائل منطقه ای نباشد، چه لزومی دارد که ترکیه هم در آن شرکت کند؟ چه لزومی دارد که اردوغان این همه اصرار در برگزاری آن در استانبول داشته باشد؟
اگر مذاکره ی هسته ای بین 1+5 و ایران است این مذاکره در هر جایی می تواند انجام بگیرد حتی در شاه عبدالعظیم؟!
پس می بینید که وجود ترکیه در این مذاکرات نشانه ی این است که بحث درباره ی چیز دیگری است چرا که خود ترکیه هم به علت همسایگی با سوریه و ترس از اوج گیری جنبش مردمی سوریه می خواهد نقش سرکوبگرانه ی خود را در منطقه ایفا کند.
اصرار ایران برای انجام مذاکرات در بغداد در حقیقت برای کنار گذاشتن ترکیه از این مذاکرات بود که با عکس العمل شدید اردوغان نخست وزیر ترکیه که خودش را یک پای مذاکرات و ذینفع در منطقه می داند، مواجه شد.
پس می بینید که جمهوری اسلامی با همه مذاکره می کند و فقط با ننه ی غضنفر مذاکره نمی کند؟
